Kawah Ijen: zwavelkrater

In het minibusje zat ik met 2 leuke zwitserse maisjes: Diana en Allessandra, een trio bejaarde hollanders en 2 franse meisjes. Eerst naar Probolinggo, daar moesten we een klein uur wachten om in de volgende busjes verdeeld te worden. Dan een lange rit oostwaarts. Onderweg aan zee gestopt om te eten, dat viel gelukkig mee. En dan nog 3 uur naar boven op een zeer slechte hobbelweg naa rSempol waar we een overnachting hadden in een hotel op een koffieplantage. Al hebben we daar niks van gezien want het werd meteen donker toen we daar aankwamen. Het buffet was ook niet veel soeps en het ontbijt nog minder: een gekookt ei en een boterham met hagelslag!!! Dat zal de koloniale invloed geweest zijn zeker :-) (ik moet opletten wat ik zeg want dit is een nederlandse site!) Weer om 4u op, om 4u30 vertrokken richting Ijen. Om half 5 moesten we dan een 3km lang pad naar boven volgen. Dat was behoorlijk vermoeiend. De werkers die ook al naar boven liepen, nu nog met lege manden, waren wel aardig. Na de 3km kwamen we aan een theestalletje (dat nog niet open was) en waar de eerste mannen al naar beneden kwamen met gevulde manden. Een simpele bamboestok met aan elke kant een bamboemand, en daarmee moeten ze zo'n 60 kg zwavelbrokken (sulphur is toch zwavel he?) op hun schouders dragen. Het waren dan ook nog van die magere kleine mannetjes, met eelt op hun schouders. Pff. De jongen die met ons meeliep (natuurlijk slim gezien want als 'gids' krijgt hij meer dan voor die zwavel) was nog maar 20 jaar en hij werkte er al 4 jaar. Na het theestalletje was het nog 1 km naar boven en daar hadden we een ongelooflijk mooi uitzicht op de krater. Woooooow! Grijsgroene randen, beneden het gee lvan de zwavel en dan een melkachtig blauw meer onderaan. We wilden meteen naar beneden. Dat was goed opletten waar we onze voeten zetten want we wilden niet naar beneden totteren zoals een franse toerist naar 't schijnt een paar jaar geleden. De andere reizigers die we in Bromo waren tegen gekomen hadden ons al gewaarschuwd voor de rook, dat het zo op de adem pakte, maar dat viel eigenlijk nog mee. Ik denk dat de wind goed zat bij ons. Het was echt wel mooi maar ook wel dubbel omdat wij daar stonden van "wow, oooh" en foto's maken terwijl die mannen daar keihard labeur zaten te verrichten en de hele dag in die hete rook zwavelbrokken staan te kappen. Hun gekuch zei ook al wel genoeg. Gezond klonk anders. Maar voor ons was het wel echt een once-in-a-lifetime ervaring en echt de moeite! Dan terug naar boven, de steile wand omhoog. Het ging beter dan het wandelpad eigenlijk. De mannen moesten met het gewicht van die volle manden naar boven klauteren dus wij hadden niet te klagen! Boven nog even blijven zitten om nog wat van het landschap te genieten en dan terug in eendenpas naar beneden om op tijd beneden te zijn voor onze minibus. Weer die slechte hobbelweg naar beneden en dan een eind naar Ketapang, waar we de ferry op moesten richting Bali. Dat duurde een uur ongeveer. Vandaar reed de bus meteen door naar Denpasar, de hoofdstad van Bali. Allessandra en Diana gingen echter naar het noorden naar Lovina.